Snoeien doet groeien in Toscane

Er was vuur in de keuken, iedere avond na het werk. Sander ontstak het, Henk en Beate en soms Anneke voedde het, Milo en ik verwarmden ons eraan.

Er was boereneten met varkensworst en pasta vongole met een wittewijnsaus met knoflook en boter. Op zaterdagavond aten we verdiend bij Dardano in Cortona. Dardano werd in oktober aanbevolen door Aldo di Montreale, die de eigenaar belde om onze komst met wijn aan te kondigen. Blijkbaar is de wijn goed bevallen, want Henk mag 2 dozen komen brengen. We aten daar zwijn en melanzane en dronken huiswijn erbij en limoncello toe. Anneke stuurt het recept om het zelf eens te proberen.

IMG_4779

Er was Zwarte Milo, geobsedeerd door Bal. Zelfs als je tussen de regendruppels door rende op weg naar de wc in de campingbadkamer, presteerde hij het om boven Bal je hijgend aan te kijken, dwingend. Kun je dat niet in je eigen tijd doen? leek zijn afwachtende houding uit te stralen. Meestal lukte het om er dan even een schop tegen te geven, zodat hij een reden had om even te rennen. De werparm voor Bal hing ik als een pistool terug in de lus van mijn druivensnoeiwerkbroek, onderdeel van mijn Mao-outfit. Efficiënte uitdossing om Milo als een hertje dansend achter Bal aan te jagen.

Er was les van Henk: “Snoeien tot 2 knoppen en over de gaten heen draperen waar de vorige wijnstok is verwijderd.” Zijn geopereerde hand speelde op, hij mocht van ons niet meer met een snoeischaar rondlopen. Wij daarentegen knipten en scheurden en trokken en schopten Bal dat het een lieve lust was. Vrijdagmiddag was ik alleen takkentrekker, een waar takkenwijf, maar op zaterdag snoeide ik de ene na de andere stok. Allemaal om te oefenen, zodat ik de wijnstok thuis eindelijk onder handen durf te nemen. Net zo lang tot ik minstens 2 in plaats van 1 tros kan oogsten.

f986099805e41dbaa73304f9bdee2b8d

Er waren maagzuurremmende ontbijttabletten voor Henk en mijzelf, zodat we alles konden verdragen wat we in ons mond stopten.

Er was een vuur dat werd gevoed met druiventakken, dood eikenhout uit de rijtjes tussen de kampeerplekken, bramenstruiken die het dode hout niet kwijt wilden, bladeren, snoeisel van vorige jaren, olijftakken die Antonio op zijn Siciliaans had geknipt. Het vuur piepte en schreeuwde en giechelde en bromde en vrat alles wat je erop gooide. Het asbed op donderdagochtend was grijs en grauw en imposant.

99ddf734cc16d7fe653b06b6ea870432

IMG_4810

IMG_4850

Er was geen markt. In plaats van wagens met luifels vol kleding en ondergoed sloeg de wind gaten in de dennen en blies hij het glas in draaiwinden tot in het gezicht. Slechts één bar had stroom. Iedereen verzamelde zich daar om hoofdschuddend en knikkend boven een caffè en een dolce beklag te doen over de ontstemde weergoden.

Er waren veel grappen over grutten en gemis en gelach en gezucht over eten en gewicht. Misschien dat de lokroep van de mimosa volgend jaar het gemis vermindert.

Er was die zonnige middag dat de hitte zo vroeg in het jaar de moedigen onder ons aanspoorde zich tot op het zwempak te ontkleden en de killer gamberi in de ijskoude vijver met een bezoek te vereren. Ze lieten niets van zich horen, de knijperds. De moedigen daarentegen lieten hun “Brrrr’s” over het water schallen.

Er waren gedurfde uitspraken, snedige antwoorden en melige opmerkingen. Ook Milo deed mee: hij blafte het oud ijzer terug het gras in.

Er was een storm op de dag van vertrek. De ramen klapperden in hun sponningen, de windstoten schuurden tegen de luiken, de elektriciteit hield er spontaan mee op. Niemand heeft de oude eik horen vallen, hij lag er gewoon, voor het eerst zichtbaar omdat hij er altijd had gestaan maar opeens niet meer. Door het wateroverschot verdronken lag hij daar te kreunen in de harde wind. Een gebedje lijkt onontkoombaar.

4d14d32911f58e942c7b4b997898eb25

e8186a3bca41032b8ae8f336ab649a85

Er was een fanatiek gemor van de kettingzaag, luid en duidelijk, gehanteerd door Beate in Henks Bob-de-Bouwerbroek of Sander met blote bekraste armen of Henk op zijn veiligheidssloffen. Daarna eten in de Gekke Snackbar in San Albino als zondagse lunch, dat kwam met affetata met biervijgengelei en pasta arrabiata en pici met gebakken broodkruim of tomatenknoflooksaus. Zelfs met de huiswijn achter de kiezen is het goed takken trekken en fikkie stoken. De zonsondergang wordt er een stuk poëtischer van.

IMG_4787

Vorm ontleend aan Koerikoeloem van Tjitske Jansen

© 2015 Barbara Philipsen

Dit bericht is geplaatst in Nieuws. Bookmark de permalink.

Reacties zijn gesloten.